Maandag 5 mei 2008
Vandaag voor het eerst eens lekker rustig aan gedaan. De dag begon met wat mist en een aantal wolken. Maar zo rond 9 uur trok alles weg en kwam de zon volop aan de hemel.
Op ons gemak hebben we thuis ontbeten, het uiteten wil nog steeds niet lukken. Iedere ochtend heeft Tessa al helemaal gezellig de tafel gedekt. Broodjes klaar gelegd, jus d’orange ingeschonken en we hoeven alleen nog maar aan te schuiven.
Vandaag hebben we zelf omelet gemaakt met uitgebakken spek. Erg lekker en daar kan geen Denny’s tegenop!!
Rond 10 uur (en dit is voor ons het laatste wat we deze vakantie weg zijn gegaan) vertrokken we met onze handdoeken naar Blizzard Beach.
Daar was het nog behoorlijk rustig en dat zou zo de hele dag blijven. Dit zwembad park kenmerkt zich doordat alles in winterstijl in ingericht. Er wordt de hele dag kerstliedjes gedraaid met af en toe een jodelliedje er tussen door, er zijn bergen met sneeuw, hutjes met skies ervoor en een heuse stoeltjeslift die je boven naar de berg brengt waar allerlei glijbanen zijn.
Vandaag voor het eerst eens lekker rustig aan gedaan. De dag begon met wat mist en een aantal wolken. Maar zo rond 9 uur trok alles weg en kwam de zon volop aan de hemel.
Op ons gemak hebben we thuis ontbeten, het uiteten wil nog steeds niet lukken. Iedere ochtend heeft Tessa al helemaal gezellig de tafel gedekt. Broodjes klaar gelegd, jus d’orange ingeschonken en we hoeven alleen nog maar aan te schuiven.
Vandaag hebben we zelf omelet gemaakt met uitgebakken spek. Erg lekker en daar kan geen Denny’s tegenop!!
Rond 10 uur (en dit is voor ons het laatste wat we deze vakantie weg zijn gegaan) vertrokken we met onze handdoeken naar Blizzard Beach.
Daar was het nog behoorlijk rustig en dat zou zo de hele dag blijven. Dit zwembad park kenmerkt zich doordat alles in winterstijl in ingericht. Er wordt de hele dag kerstliedjes gedraaid met af en toe een jodelliedje er tussen door, er zijn bergen met sneeuw, hutjes met skies ervoor en een heuse stoeltjeslift die je boven naar de berg brengt waar allerlei glijbanen zijn.
Er is er zelfs een glijbaan waar je met meer dan 100 kilometer per uur naar beneden gaat. Dit voel je wel aan je achterste!!!
Verder een familiebaan met een grote band waar je met zn vieren of vijven in kan zitten en super lang naar beneden gaat. Ook onze hervulbare beker hadden we weer meegenomen. Die hadden we in Typhoon Lagoon gekocht en die kun je de hele dag vullen. Je betaald een keer $ 6,50 en de rest van de dag heb je geen omkijken. Je kunt zoveel vullen als je wilt, geweldig systeem.
Ook hebben we nog even gedobberd op de lagoon in het park ligt en zo’n 20 minuten duurt. Het is een lekker stromend riviertje waar je in banden in kunt liggen en je kunt laten voortbewegen door de rivier. Daan en Tessa gingen voor het betere werk en hebben alle glijbanen uitgeprobeerd.
Ze waren het er over eens. Blizzard Beach heeft betere glijbanen dan Typhoon Lagoon. Alleen Tessa vond het grote zwembad bij Typhoon leuker, die had een hele grote golf die om de minuut kwam.
Om kwart voor 5 werd omgeroepen dat het park voor vandaag ging sluiten en dat we vriendelijk werden verzocht ons naar de uitgang te begeven met all our belongings.
Terug in onze villa konden de kids het niet laten om toch nog even een duik te nemen in ons eigen zwembad. Ja dat hebben we thuis niet, dus moet je het er hier even van nemen.
’s Avonds zijn we gaan uit eten bij Cracker Barrel. Dit is een countryrestaurant met echt amerikaans eten. Dit is toch weer anders dan de gemiddelde Burgerking of McDonalds.
We hebben porkchops met mashed potatoes en carrots (oftewel puree met worteltjes en een soort wienerschnitzel maar dan 3 keer zo dik), catfish with stuffed potatoe (soort vis met gevulde aardappel).
De kids hadden het kindermenu met langwerpige kipnuggets met friet. Omdat het een familyrestaurant is wordt er geen alcohol geschonken.
Wel hadden ze een soort bier verkochten wat alcoholvrij was. Hiermee zorg je dat de grootste alcoholist spontaan aan de cola gaat!!!! Het was werkelijk niet te ZUIPEN. Het leek wel een soort veredelde kauwgomdrank met een hele typische lucht met een nog merkwaardiger smaak.
Verder was het goed eten, het smaakte goed en het was niet overdreven veel wat je kreeg. Maar goed wij hadden ook alleen een hoofdgerecht, geen toetje en geen verdere bijgerechten.
Je kijkt hier je ogen uit hoe sommige amerikanen hun eten veroberen. Sommigen kunnen niet eens fatsoenlijk aan tafel zitten, want hun lichaam past niet volledig op de stoel en tussen de tafel. Gezellig dineren kennen ze hier niet. Ze eten binnen no time hun bord(en) leeg, want vaak hebben ze ook nog bijgerechten waar bij ons het hele restaurant van kan eten.
Je bent langer onderweg rijden naar het restaurant als dat je er daadwerkelijk zit. Maar goed iedere gek zijn gebrek!!
Op de terugweg hadden we te maken met een file. Ze waren de weg (het einde van de 192) opnieuw aan het asfalteren. Niet zoals in Nederland waar je niemand ziet en al kilometers van te voren de weg is afgezet. Nee hoor, pas als het nodig is maken ze de weg smaller. Je ziet ze alleen maar aan het werk. Toen we voorbij reden waren ze het oude asfalt er aan het aanhalen.
De volgende ochtend reden we er voorbij en was het gehele traject alweer geasfalteerd en kon er op gereden worden. Kijk hier kunnen ze nog wat van leren in Nederland.
Die gasten werken gewoon de hele nacht door. Wel logisch want dit soort werk wil je liever niet doen bij 90 F.
Om kwart over 9 waren we weer thuis en om kwart voor 10 besloten we dat het weer mooi was geweest voor vandaag. Morgen weer een drukke dag voor de boeg.
Verder een familiebaan met een grote band waar je met zn vieren of vijven in kan zitten en super lang naar beneden gaat. Ook onze hervulbare beker hadden we weer meegenomen. Die hadden we in Typhoon Lagoon gekocht en die kun je de hele dag vullen. Je betaald een keer $ 6,50 en de rest van de dag heb je geen omkijken. Je kunt zoveel vullen als je wilt, geweldig systeem.
Ook hebben we nog even gedobberd op de lagoon in het park ligt en zo’n 20 minuten duurt. Het is een lekker stromend riviertje waar je in banden in kunt liggen en je kunt laten voortbewegen door de rivier. Daan en Tessa gingen voor het betere werk en hebben alle glijbanen uitgeprobeerd.
Ze waren het er over eens. Blizzard Beach heeft betere glijbanen dan Typhoon Lagoon. Alleen Tessa vond het grote zwembad bij Typhoon leuker, die had een hele grote golf die om de minuut kwam.
Om kwart voor 5 werd omgeroepen dat het park voor vandaag ging sluiten en dat we vriendelijk werden verzocht ons naar de uitgang te begeven met all our belongings.
Terug in onze villa konden de kids het niet laten om toch nog even een duik te nemen in ons eigen zwembad. Ja dat hebben we thuis niet, dus moet je het er hier even van nemen.
’s Avonds zijn we gaan uit eten bij Cracker Barrel. Dit is een countryrestaurant met echt amerikaans eten. Dit is toch weer anders dan de gemiddelde Burgerking of McDonalds.
We hebben porkchops met mashed potatoes en carrots (oftewel puree met worteltjes en een soort wienerschnitzel maar dan 3 keer zo dik), catfish with stuffed potatoe (soort vis met gevulde aardappel).
De kids hadden het kindermenu met langwerpige kipnuggets met friet. Omdat het een familyrestaurant is wordt er geen alcohol geschonken.
Wel hadden ze een soort bier verkochten wat alcoholvrij was. Hiermee zorg je dat de grootste alcoholist spontaan aan de cola gaat!!!! Het was werkelijk niet te ZUIPEN. Het leek wel een soort veredelde kauwgomdrank met een hele typische lucht met een nog merkwaardiger smaak.
Verder was het goed eten, het smaakte goed en het was niet overdreven veel wat je kreeg. Maar goed wij hadden ook alleen een hoofdgerecht, geen toetje en geen verdere bijgerechten.
Je kijkt hier je ogen uit hoe sommige amerikanen hun eten veroberen. Sommigen kunnen niet eens fatsoenlijk aan tafel zitten, want hun lichaam past niet volledig op de stoel en tussen de tafel. Gezellig dineren kennen ze hier niet. Ze eten binnen no time hun bord(en) leeg, want vaak hebben ze ook nog bijgerechten waar bij ons het hele restaurant van kan eten.
Je bent langer onderweg rijden naar het restaurant als dat je er daadwerkelijk zit. Maar goed iedere gek zijn gebrek!!
Op de terugweg hadden we te maken met een file. Ze waren de weg (het einde van de 192) opnieuw aan het asfalteren. Niet zoals in Nederland waar je niemand ziet en al kilometers van te voren de weg is afgezet. Nee hoor, pas als het nodig is maken ze de weg smaller. Je ziet ze alleen maar aan het werk. Toen we voorbij reden waren ze het oude asfalt er aan het aanhalen.
De volgende ochtend reden we er voorbij en was het gehele traject alweer geasfalteerd en kon er op gereden worden. Kijk hier kunnen ze nog wat van leren in Nederland.
Die gasten werken gewoon de hele nacht door. Wel logisch want dit soort werk wil je liever niet doen bij 90 F.
Om kwart over 9 waren we weer thuis en om kwart voor 10 besloten we dat het weer mooi was geweest voor vandaag. Morgen weer een drukke dag voor de boeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten